week 13
Ondine, Olibrius en Opime

Inmiddels is het stel al erg groot geworden.

Opime is een echte patser en ziet er ook zo uit; stevig, krachtig lijf en eigenlijk behoorlijk in proportie voor een hond in de groei. Olibrius is een slungelig type; een lang lijf zoals Kaya en hij groeit lekker onregelmatig. Ondine is de kleinste en de smalste, maar zeker niet de malste! Ze heeft net als ma altijd van die ingevallen flanken, ongeacht de hoeveelheid voer (en drontal) er ingaat. De lichte plekken op de lijven van Opime en Ondine worden nog steeds lichter. Allebei hebben ze een zwart masker. Olibrius begint op de schouders en in de nek te verkleuren; hij wordt lichter. De rest is toch ook niet echt helemaal zwart, wat je goed kunt zien met zonneschijn.



Aanvankelijk was Kaya wat van slag na het vertrek van haar vierde pup, maar na twee dagen pakte ze de verzorging van de andere drie weer op, waarbij het vlooien nog steeds onderdeel uitmaakt van haar praktijken.

De nek…



… en de snuit natuurlijk.

Olibrius is een akelig slim mannetje, dat altijd uitwegen bedenkt als ie in de ren binnen of buiten zit. De ren binnen wordt absoluut te klein voor moeder en drie grote pups, dus die zal binnenkort weg moeten (gelukkig!).



Door het mooie weer speelde het mensen- en hondenleven zich toch vooral buiten af. De drie zijn helemaal opgenomen de roedel enhet jonge spul doet braaf na wat de andere honden doe. Hier staat Opime naast zijn halfbroer Boulette op wacht bij het hek.



Het avondritueel kan door het mooie weer nog steeds gehandhaafd worden. De pups zijn nu wel groot, maar even op schoot moet nog wel kunnen!



Kaya is nog regelmatig buiten bezig met het opvoeden van het stel, waarbij ze nog steeds alledrie aan de beurt komen.



Ze helpt ook de baas als ze dat nodig vindt. Opvallend dat als Kay helpt, de staartjes wel naar binnen gaan tijdens overheersing



De drie gaan gewoon als we er niet bij zijn in de grote kennel. Dat is noodzakelijk, want er blijft op de patio anders weinig heel! Zo heeft Ondine ontdekt dat het heerlijk is om via de vijver (nou ja, vijvertje) over het moerasdeel te racen en alledrie vinden ze het geweldig om achter de vijver te kruipen en planten en de bezem te slopen en de andere honden te pesten en… noem het maar op!



Als we buiten zitten moeten we geregeld een brul geven omdat ze tijdens het ‘spel’ op elkaar rijden, afwisselend de een op de ander.



De bank in de ren buiten was al vrij snel geliefd klimobjekt en moest dus verplaatst worden. Ook de planten – of wat daar van over was - die er op het vensterbankje stonden hebben we verwijderd.

Het dragen van boven naar beneden en vise versa hebben we nog wel een poosje gedaan, maar op den duur was zelfs het tillen van 1 pup te zwaar aan het worden! Als we dan toch drie keer moeten lopen, dan maar een lijntje eraan en de pups zelf laten lopen. Oke, het kost wat tijd (vooral trap af lopen duurt langer dan omhoog leren lopen. Raar he!), maar.... voor je rug is het een stuk aangenamer!

Als ze alledrie netjes de trap op (en af) kunnen, dan twee tegelijk aan de lijn mee. Toen dat ging hoefden we nog maar 1 keer te lopen; drie pups tegelijk mee naar boven of naar beneden.



en buiten in de knoop met drie lijnen



Dachten wij op een kille avond, dat de drie niet in de kennel hoefden en wel met de rest van het stel buiten konden scharrelen. Kijk even uit het raan en zie daar drie hondjes enthousiast door de vijver en over het moerasdeel rennen! Niets gezegd en geprobeerd een foto te nemen, want het was wel erg ongewenst gedrag, maar o wat zag het er grappig uit!

Helaas kreeg ik alleen een shotje van Olibrius die pontificaal vanaf het moerasdeel recht op me afduikt. Natuurlijk wel even gemopperd (niet echt overtuigend geloof ik) en de omgelopen boel weer in orde gemaakt.

Karton blijft een tractatie, maar... moeder Kaya eist nu haar deel wel degelijk op. Opime krijgt op zijn kop en wordt afgesnauwd als hij een stukje weg wil pakken.



De werpkist boven is ook verwijderd en in plaats daarvan staan er twee kamerkennels.

Daarvoor nog een klein stuk ren en de deurtjes van de benches lieten we open.

In de loop van een week of twee maakten we de ren voor de kenneltjes steeds kleiner, zodat ze wel in de benches moesten om te kunnen slapen. Bij elke verandering gaf dat zeer veel herrie als ze naar ‘bed’ moesten!

Ook het eten uit 1 bak is verleden tijd; elk keurig zijn eigen bak leegeten (onder toezicht) en pas daarna is het ‘wisseltijd’!